Het leven plaatst ons soms voor de keuze: alles of niets. In de liefde is deze keuze vaak nog moeilijker en pijnlijk. Sommige relaties beginnen en eindigen in stilte, zonder dat iemand het weet of erover spreekt.
Er zijn liefdes die alleen wij kennen, verborgen voor de hemel en de aarde. Het is geen lotsbestemming, geen voorbestemming, dus waarom voelt het zo pijnlijk?
We vragen ons af of het wel liefde is, of gewoon een vage, onduidelijke relatie. Als geliefden, maar zonder de moed om het te erkennen, begraven we het diep in onze ziel.
Dan beseffen we dat het allemaal leegte is. Niet bekend, niet vreemd, niet diepgaand, maar ook niet oppervlakkig. Een zwevende relatie, zonder naam.
Uiteindelijk, wat zijn we voor elkaar? Vrienden, of slechts vreemden die elkaar kruisen? Liefde die soms echt, soms vals is, soms aanwezig, soms afwezig. Soms denken we het geluk te hebben gegrepen, maar dan glipt het weer weg.
Ongerust om verder te gaan, maar terughoudend om terug te stappen. We worden eenzaam met een aanhoudende heimwee in de lange nacht. Wie zijn we? Voor wie koesteren we hoop?
Als we moe zijn, willen we stoppen. Niemand wil voor altijd vasthouden aan het verleden. Dus, of alles, of niets.
De weg is lang, de mensen haasten zich. De regen is soms te zwaar. We kijken naar de droevige regen die valt en verdwijnt, en verdwijnt…
Als je moe bent, stop dan, houd niet vast aan wat voorbij is. Niemand wil voor altijd in het verleden leven. Of alles, of niets.
De stad is groot, de mensen zijn druk. Een plotselinge regenbui kan soms verstikkend zwaar zijn. We kijken naar de regen die valt en verdwijnt, en oplost in het niets…
