Ontzetting, verbijstering, schrik, shock… dit zijn veelvoorkomende emoties wanneer mensen getuige zijn van onverwachte, tragische ongevallen. Deze woorden beschrijven de verbazing, de verslagenheid en het ongeloof over wat er zich voor hun ogen afspeelt. Bij nader inzien blijken veel tragische gebeurtenissen die op het eerste gezicht onverwacht lijken, echter wel degelijk te voorzien.
De brand in het entertainmentcomplex Zone 9 (9A Trần Thánh Tông, Hanoi) waarbij zes mensen om het leven kwamen, is een schrijnend voorbeeld. De oorzaak bleek te liggen bij laswerkzaamheden tijdens renovatiewerkzaamheden. Vonken van het lasapparaat vatten vlam in een stapel bouwmaterialen met veel piepschuim.
Dit is dezelfde oorzaak als die werd vastgesteld bij de verwoestende brand in het International Trade Center (ITC) in Ho Chi Minhstad op 29 oktober 2002, waarbij 60 mensen omkwamen en 70 gewond raakten. En recent was er ook een brand in bar Barocco in het centrum van Ho Chi Minhstad met een soortgelijke oorzaak tijdens renovatiewerkzaamheden.
Het geval van de kinderjuf die een 18 maanden oude baby doodtrapte, veroorzaakte ook grote verontwaardiging. Daarnaast zijn er talloze andere schrijnende gevallen in het hele land waarbij de zorg in particuliere kinderopvang niet aan de normen voldoet. Zo stierven er in de wijk Hòa An in Biên Hòa, Đồng Nai, twee jaar achter elkaar twee kinderen in particuliere kinderopvang: een kind stikte in pap en een kind verdronk in een vijver.
Deze opeenvolging van tragische gebeurtenissen zorgt voor grote ontzetting. Ontzetting alleen is echter niet genoeg. Er zijn concrete acties nodig om soortgelijke ongevallen te voorkomen. Er moet meer controle en toezicht komen op bedrijven en dienstverleners, met name op plaatsen met een hoog brand- en explosierisico. Het is ook belangrijk om het bewustzijn van burgers te vergroten over brandpreventie en het voorkomen van ongevallen.
Hoewel de eigenaren van Zone 9 “diepbedroefd zijn en de beelden van de slachtoffers hen nog steeds achtervolgen”, hoewel ze “betrokken zijn bij de begrafenissen van de slachtoffers” en “maatregelen zullen nemen om de slachtoffers van de brand te ondersteunen”, kan niets de levens van de zes onschuldige mensen compenseren. En hoewel de hele medische sector bedroefd is, kan het slachtoffer van de Cát Tường-moord niet meer tot leven worden gewekt. En hoewel de hele samenleving het gedrag van de kinderjuf veroordeelt, zal het kind nooit meer terugkeren. Verbijstering, ontzetting en verdriet zijn niet genoeg als er niet snel concrete actie wordt ondernomen.
