In 1802, na de overwinning op de Tây Sơn-dynastie, stichtte Nguyễn Ánh de Nguyễn-dynastie. Het land was na decennia van oorlog grotendeels verlaten en in veel gebieden, vooral in het noorden, trokken mensen weg uit hun dorpen op zoek naar een beter leven.
Om de bevolking te controleren, gebruikten de Nguyễn-keizers niet alleen militaire en administratieve middelen, maar richtten ze zich ook op landontginning. Dit werd gezien als de meest effectieve manier om mensen aan het werk te krijgen, migratie te verminderen, sociale onrust te beperken en tegelijkertijd de landbouwproductie en de staatsinkomsten te verhogen.
De Nguyễn-dynastie besteedde bijzondere aandacht aan Zuid-Vietnam (Nam Bộ) bij de landontginning. Dit gebied had nog veel ongebruikt land dat geschikt was voor landbouw. Tussen 1802 en 1855 vaardigde de dynastie 25 besluiten uit over landontginning, waarvan 16 voor de zes zuidelijke provincies (Lục tỉnh), 2 voor de noordelijke hoofdstad (Bắc thành) en 6 voor het hele land.
Om de landontginning te stimuleren, werden verschillende maatregelen genomen. Naast het aanmoedigen van vrijwillige landontginning en de oprichting van nieuwe dorpen, stuurden de Nguyễn-keizers ambtenaren om de bevolking, soldaten en gevangenen te organiseren voor landontginning in de vorm van đồn điền.
Đồn điền was een vorm van landontginning die economie combineerde met defensie. De locaties voor đồn điền voldeden aan twee voorwaarden: strategisch belangrijk vanuit militair oogpunt en met potentieel voor landbouw. De economische factor was op de lange termijn het belangrijkst.
Direct na zijn troonsbestijging liet Gia Long đồn điền vestigen in alle vier de prefecturen van Gia Định: Tân Bình (Phiên An), Phước Long (Biên Hòa), Định Viễn (Vĩnh Thanh) en Kiến An (Định Tường), oftewel in de hele regio Đồng Nai – Gia Định. Onder Minh Mạng werden er nog meer đồn điền gevestigd, vooral in grensgebieden zoals Hà Tiên, Trấn Tây Thành en het eiland Côn Lôn. Onder Thiệu Trị werd de vestiging van đồn điền om onbekende redenen stopgezet, maar onder Tự Đức werd het weer belangrijk. Nguyễn Tri Phương kreeg de taak om mensen te werven voor đồn điền en in korte tijd (ongeveer een jaar) werden er 25 đồn điền opgericht in Zuid-Vietnam, elk met meer dan 300 mensen.
Kaart van de zes zuidelijke provincies tijdens de Nguyễn-dynastie
Naast het stimuleren van landontginning, de oprichting van nieuwe dorpen en đồn điền, besteedden de Nguyễn-keizers ook aandacht aan het beheer van land om de overheidscontrole te versterken. In 1836 nam Minh Mạng belangrijke besluiten: al het land in Zuid-Vietnam moest opnieuw worden opgemeten en er moesten kadasters worden opgesteld voor de dorpen. Het project werd snel uitgevoerd met goede resultaten. Opvallend in het kadaster van Zuid-Vietnam (1836) is dat naast de belangrijkste informatie over het land, ook de oorsprong van het land werd vermeld.
De đồn điền in Zuid-Vietnam in de eerste helft van de 19e eeuw leverden positieve resultaten op en voldeden aan de doelstellingen van de Nguyễn-keizers: Zuid-Vietnam was dunbevolkt en had veel land, ideaal voor đồn điền. De voordelen waren: uitbreiding van landbouwgrond, verhoging van de voedselproductie, verhoging van de staatsinkomsten, versterking van de overheidscontrole, handhaving van de openbare orde en het voorzien in militaire rantsoenen en voedsel voor gevangenen.
Bovendien konden de Nguyễn-keizers met de đồn điền dringende sociale problemen aanpakken, zoals landloze en migrerende arme mensen, en sociale onrust verminderen. Het voordeel van dit beleid was dat iedereen, zelfs zonder bezittingen, een nieuw bestaan kon opbouwen. De staat verstrekte leningen, landbouwwerktuigen, zaaigoed en andere middelen. Landlozen kregen land, de landbouwproductie nam toe en de belastinginkomsten stegen.
De Nguyễn-keizers kozen voor landontginningsmethoden die pasten bij de regio, de geografische omstandigheden en de sociaal-historische context. De đồn điền speelden een belangrijke rol. Hoewel het gebied al eeuwenlang werd bewoond, was er begin 19e eeuw in Đồng Nai – Gia Định nog veel land braakliggend: woestenijen, moerassen, zoutvlaktes en afgelegen grensgebieden. Met de đồn điền konden de keizers de landontginning versnellen met behulp van soldaten, gevangenen en migranten. Tegelijkertijd konden ze het overheidsgezag vestigen en de nationale soevereiniteit over nieuw ontgonnen land en grensgebieden versterken. Zo consolideerde de Nguyễn-dynastie stap voor stap de nationale eenheid.
